Back to nature on Sumatra

Ik ben nu 3 weken op vakantie in Indonesië en het leek me leuk hier ook blogs over te schrijven, al is het misschien alleen maar voor opa's, oma's, tantes, ooms en om later zelf terug te lezen.

Donderdag 7 augustus was het dan zover, we vertrokken naar Indonesië! Ik had nog net één dagje tussen Spanje en Indonesië om snel kleren te wassen en m'n koffer te pakken. De vlucht verliep geheel voorspoedig. Wij hadden trouwens precies dezelfde vlucht als het vliegtuig dat twee weken daarvoor was neergeschoten. Dus gelukkig maar dat ik de eerste vier weken van de vakantie stage had, anders was de kans groot geweest dat wij in dat vliegtuig hadden gezeten. Maar laten we daar maar niet te veel over nadenken.

Vrijdag kwamen we rond het middaguur aan in Medan op Sumatra; het is hier 5 uur later dan in Nederland. Het verkeer is hier in Indonesië echt chaotisch. Iedereen haalt elkaar links en rechts in met 2 cm ertussen en er wordt continu getoeterd. We hebben ook al meerdere keren bijna een frontale botsing gehad door een woeste inhaalmanoeuvre. Dat is wel even wat anders dan het verkeer in Nederland.

Medan is echt een enorm drukke en vervallen stad. Er zijn een aantal mooie gebouwen, maar je moet dan wel goed zoeken. Naast een paleis van de sultan van Sumatra en wat moskeeën was er verder ook niet veel te zien dus de volgende dag zijn we gelijk doorgegaan naar Tangkahan, een klein dorpje in de jungle. Daar sliepen we in een hotel waarvoor je eerst over een slingerende hangbrug van 10 meter hoog moest lopen met aan de zijkant hekjes waar je zo overheen kon kukelen. Je had je eigen kleine huisje waarin alleen twee bedden stonden op de stenen vloer en het had een badkamertje met alleen een koude douche en een wc die je door moest spoelen met emmertjes water. Verder hadden we alleen stroom van 18 tot 22 uur. Lekker primitief dus.

In Tangkahan is m'n grootste droom uitgekomen. Ik heb namelijk op een olifant gereden! 'S ochtends moesten we vroeg op om eerst de olifanten te wassen in de rivier en te voeren. Tijdens het wassen lieten ze ook wat trucjes zien. Ze kunnen bijvoorbeeld twee poten aan dezelfde kant tegelijk optillen, een kusje geven en je op commando nat spuiten. Het fruit kon je gewoon recht in hun mond stoppen of ze konden het met hun slurf aanpakken. Hierna mochten we dan eindelijk op hen rijden! We zijn dwars door de jungle en de rivier gegaan. In het begin zaten we op zitjes op hun rug en hun verzorgers in hun nek, maar op een gegeven moment mocht ik ook in hun nek zitten! Na het olifant rijden hebben we getubed. Dat houdt in dat je in een stevige zwembad de rivier afdrijft. Tussendoor hebben we bij een watervalletje uitgebreide lunch gekregen met nasi goreng en fruit. Verder hebben we in Tangkahan ook nog in de rivier gezwommen en wat makaken gezien op een strandje. Van en naar het hotel werden we steeds vervoerd achterop scooters bij mannetjes. De scooter is namelijk hét vervoermiddel hier. Zeker op de onverharde weggetjes met gaten rijdt dat een stuk sneller dan met de auto. Je ziet dan ook al kindjes van een jaar of 10 op een scooter rijden.

Als blanke westerling wordt je hier overal aangestaard. Maar het leuke is dat als je buiten de steden komt, iedereen je gedag zegt en met name de kinderen echt opspringen om naar je te zwaaien en 'hello!' te roepen. Toen m'n vader en ik een stukje gingen lopen, zijn we zelfs gevraagd om met een paar Indonesiërs op de foto te gaan. We waren op dat moment op zoek naar een shirt met een olifant dat ik ergens had gezien en vroegen dat aan een paar mensen, maar die wisten het ook niet. Een meisje is ons later op komen zoeken om te zeggen dat ze had gevonden waar ze dat verkochten en heeft mij toen achterop haar scooter daar mee naar toe genomen. Waarschijnlijk ging het haar uiteindelijk om de fooi (je tipt hier namelijk bij alles) maar ze heeft er wel veel moeite voor gedaan.

Vervolgens zijn we maandag naar Bukit Lawang gereden. Dit was 2.5 uur over kleine hobbelende weggetjes door de jungle, over bruggetjes van planken en zelfs een heel klein stukje door de rivier. Ook daar moesten we eerst over een hangbrug om bij het hotel te komen, maar deze was al een stuk steviger en minder hoog dus dat deden wij, ondertussen ervaren hangbruglopers, zonder enige problemen. Helaas hadden we nog steeds alleen een koude douche, maar verder was het al een flinke vooruitgang in vergelijking met het vorige hotel. In Bukit Lawang hebben we een jungle track van 3.5 uur gedaan om Orang Oetans te spotten. We hebben lekker door de plassen en modder gebanjerd aangezien het die hele ochtend gegoten had. We hadden al van een ander Nederlands gezin gehoord dat zij tijdens een track van 2 dagen maar 2 Orang Oetans hadden gezien hoog in de bomen. Wij hadden dus niet heel veel hoop. In het begin leek het er op dat wij er inderdaad geen een zouden zien, maar na iets meer dan een uur riep de gids ons ineens. In het begin volgden we wel enigszins paadjes, ook al liepen we door de jungle. Maar om de Orang Oetan te zien gingen we toen dwars door de jungle, stijl een berg af. Dat was me wel een avontuur, want als je niet goed oppaste lag je zo beneden in het dal. Maar het was het waard; we konden de Orang Oetan heel goed zien! Daarna zijn we weer teruggegaan naar het pad en hebben we uiteindelijk nog 3 andere Orang Oetans en een baby Orang Oetan gezien! Naast de Orang Oetans hebben we ook Thomas's Langur aapjes gezien. Die hebben we zelfs stukjes banaan kunnen voeren en ze hebben echt superzachte handjes! Het was dus een zeer succesvolle trip.

Dinsdag zijn we naar Samosir, een heel groot eiland in het Tobameer gegaan. Onderweg zijn we nog langs allerlei rubber- en palmolieplantages gereden. Op de eerste avond hebben we daar gelijk de schrik van ons leven gehad. We liepen namelijk in het donker naar een restaurantje toen m'n moeder 1.5 m naar beneden in de goot viel omdat de stoep ineens ophield! Het viel gelukkig mee, al had ze wel wat schaafwonden en heel erg pijn aan haar linkervoet. De volgende dag voelde haar voet niet beter, maar er was geen ziekenhuis op het eiland. We hebben die dag allerlei huisjes, graven en zelfs de traditionele dansen van de Bataks gezien. Dat is het volk dat zich daar zo'n 1500 jaar geleden heeft gevestigd. De huisjes en rituelen waren heel leuk om te zien en over te horen. Die avond barstte er plotseling een typische tropische bui los waardoor m'n zusje en ik helemaal doorweekt zijn.

Donderdag zijn we naar Brastagi/Berastagi gereden, een stadje waar de rijke mensen vroeger in de zomer heen gingen omdat het tussen de bergen ligt en daardoor wat koeler is. Op weg hierheen hebben we nog de Sipiso-piso waterval bezocht. Die was wel leuk om te zien, maar was niet heel indrukwekkend na Iguazú. Ook hebben we een oud Batak-paleis bekeken. In Brastagi/Berastagi zijn we gelijk naar het ziekenhuis gegaan om toch maar even naar m'n moeders voet te laten kijken. Er is een röntgenfoto gemaakt, maar is er niks gebroken! Het is alleen zwaar gekneusd dus ze heeft nu wat medicijnen gekregen om de ontsteking te remmen. Dat betekent gelukkig dat we onze trip gewoon voort kunnen zetten en niet voortijdig naar huis moeten omdat m'n moeder met haar voet in het gips zit. Naast de röntgenfoto's zijn er trouwens ook een heleboel gewone foto's gemaakt van m'n ouders samen met de dokters, want die vonden het helemaal geweldig om met een stel blanke mensen op de foto te gaan, met peacetekens en al.

Morgenmiddag vliegen we naar Jakarta op Java en Java gaan we helemaal van west naar oost afreizen. Ik ben ontzettend benieuwd en de verhalen zullen snel volgen!