Stadsdrukte, rijstvelden en motor rijden

Afgelopen anderhalve week heb ik het noorden van Vietnam verkend. Om te beginnen ben ik van Bangkok naar Hanoi gevlogen, waar ik drie dagen heb doorgebracht. Ik dacht dat Hanoi een grote stad zou zijn waar veel te doen is aangezien het de hoofdstad is, maar dat viel enigszins tegen. Ik heb uiteindelijk twee dagen kunnen vullen en de derde dag kwam meer zo uit omdat ik op een ander Nederlands meisje wachtte om daarna samen naar Sapa te gaan. In die dagen heb ik me door de chaos van het Old Quarter moeten worstelen, want daar zat m'n hostel. Het Old Quatter bestaat uit allemaal kleine straatjes waar de stoep gebruikt wordt om scooters te parkeren en te eten en door de smalle straatjes rijden enorm veel scooters en ook wat auto's. Als voetganger zul je je daar tussen moeten vechten en gewoon gaan, want dan stoppen ze vanzelf wel, al moet je wel oppassen voor je tenen. Ik heb wat tempels, de oude imperial city en het museum over de Vietnamese geschiedenis bezocht. Het museum viel helaas een beetje tegen, want ze hadden wel heel veel potjes van de verre geschiedenis en foto's en krantenartikelen van de oorlog, maar bij alles stond alleen maar kort één zinnetje uitleg, dus het was moeilijk om het hele verhaal te begrijpen.

Daarnaast is er een bekend meer net ten zuiden van het Old Quarter. Daar heb ik een rondje omheen gelopen en een tijd op een bankje gezeten toen ik niet meer wist wat ik nog kon doen. Op een gegeven moment kwam er een local naast me zitten (na eerst netjes gevraagd te hebben of dat mocht) en hij knoopte een gesprek met me aan. Even later kwam er nog een local bij zitten die zich ook in het gesprek mengde. Hun engels was niet altijd even goed, maar ze deden erg hun best en het was heel interessant om wat meer over hun levens te horen. De een was namelijk student, maar hij vertelde dat z'n broertje voorlopig niet kon studeren omdat daar geen geld voor was. Uit het gesprek met hen bleek dat die dag (4 oktober) een bijzondere dag was, want volgens de Chinese kalender was het 15 augustus en die avond was daarom het midzomernacht festival. Speciaal voor dat festival is er een lekkernij genaamd mooncake en een van de locals heeft die voor mij gekocht. Het was een zoet, plakkerig cakeje met groen spul aan de binnenkant van onder andere bonen en eigeel. Het klinkt erg eigenaardig maar het was heel lekker! Die avond ben ik ook nog de straat op gegaan, want ze hadden me verteld dat er van alles rond het meer zou zijn. Nou ik heb ontzettend veel mensen zien zitten en lopen, je kon er nauwelijks doorheen komen, maar verder viel er helaas vrij weinig te beleven. Het was hoe dan ook een interessante ervaring.

Ik heb die avond daarna met dat Nederlandse meisje de nachtbus naar Sapa genomen. Die kwam al om half 4 aan, maar gelukkig mochten we nog tot 6 uur in de bus blijven liggen. Toen we de bus uitstapten, werden we direct aangesproken door "mama's". Dit zijn vrouwtjes die een trekking organiseren en bij wie je dan in huis slaapt. Uiteindelijk hadden we snel besloten om bij Mama Mu en Mama Chi te gaan. Mama Chi heeft ons de eerste dag rondgeleid. Toen hebben we in totaal wel iets van 6 uur gelopen met onder andere steile stukken omhoog en (misschien nog wel erger) naar beneden. We liepen langs enorm veel rijstvelden, maar helaas waren we eigenlijk net wat te laat, want de meeste rijst was al geoogst. De rijstvelden waren nog steeds mooi om te zien, maar het zou toch leuker zijn als er nog mooie groene of gele rijstplanten zouden staan. Op zo'n moment oogsten ze ontzettend veel rijst en ik dacht dat ze dat dan zouden verkopen, maar Mama Chi vertelde dat elk gezin het zelf houdt en daar tot de volgende oogst van eet.

Voordat we naar Mama Mu gingen, waar we zouden slapen, gingen we eerst naar het huis van Mama Chi, want die wilde graag haar kinderen laten zien geloof ik. Ze is zelf pas 24, maar heeft al drie kinderen, waarvan de oudste 6 is. De jongste van een jaar of 2 kreeg zelfs nog borstvoeding. Ik vermoed omdat dat natuurlijk gratis eten is. Daarna gingen we naar Mama Mu's huis en dat was, zoals de meeste huizen hier, erg kaal. De huizen bestaan vaak niet meer dan uit muren van betonnen blokken en een golfplaatdak, want binnen is letterlijk alleen een tafeltje, wat plastic stoeltjes en wat matrasjes op de grond. Niet bepaald gezellig dus. Geen wonder dat ze voornamelijk buiten leven. Ik dacht eerst altijd van gelukkig is het toch nooit koud in dat soort landen, dus dan is het minder erg, maar in Sapa wordt het wel koud en kan het zelfs vriezen. Opvallend genoeg had Mama Mu wel een computer en wifi en een heerlijke warme douche (direct naast een varken dat gezellig mee keek) en de matrassen lagen wel op een vide. Zij zal het wel relatief goed hebben dankzij de toeristen en daar ook in investeren om nog meer toeristen naar haar homestay te trekken. Die avond hadden we een verrukkelijk diner met zelfgemaakte frietjes en loempia's en rijst met groente.

De volgende ochtend hadden we helaas wat pech, want tijdens het ontbijt van pannenkoeken met banaan en honing goot het. We hebben eerst een tijd gewacht en zijn toen het wat minder werd toch gaan lopen. Uiteindelijk was dat perfecte timing, want binnen een kwartier werd het droog en het is tot de lunch ook droog gebleven. Ook toen hebben we weer langs allemaal rijstvelden gelopen en nog een watervalletje gezien. Na de lunch gingen we achterop de motor bij een local terug naar Sapa. Helaas regende het toen ook weer hard en dat maakte de rit wel heel spannend. De weg zat namelijk regelmatig vol kuilen, maar die locals rijden nog steeds als gekken, ook als het regent. Ik heb me er maar aan over gegeven en geprobeerd nog een beetje van het uitzicht te genieten met het idee dat m'n bestuurder vast ook niet dood wilde. We hebben het overleefd zonder ongelukken, we waren alleen nogal vies door al het opspattende water.

Die nacht verbleef ik nog in Sapa om de volgende ochtend naar Ha Giang te gaan, maar het andere Nederlandse meisje ging wel al terug naar Hanoi. Ik had tijdens het eerste deel van de trekking twee Duitse meisjes ontmoet die ook naar Ha Giang wilden en zij hadden gezegd dat ik me wel bij hen kon aansluiten, maar voordat we gegevens hadden uitgewisseld waren wij zonder dat ik het doorhad een andere kant op gewandeld dan zij. Heel toevallig kwam ik hen die avond nog tegen in Sapa en konden we toch nog gegevens uitwisselen. Dat bleek overigens achteraf niet echt nodig, want er ging maar één bus van Sapa naar Ha Giang dus daar zagen we elkaar toch weer. Her hostel waar ik verbleef had me een tweepersoonskamer gegeven omdat ze geen dorm bed meer hadden dus dat was heel chill, maar verder was het een nogal vochtige en vieze kamer. Toen ik 's nachts deet wilde pakken tegen de muggen zag ik iets vanachter m'n tas weglopen, vermoedelijk een grote kakkerlak. Ik heb m'n oordoppen in gedaan en oogmasker op en heb zo voor één nachtje nog best prima geslapen.

De volgende ochtend was eerst even schrikken, want het bleek dat de nachtbus naar Hanoi waar dat Nederlandse meisje in zat en nog twee andere Nederlanders die ik had ontmoet, een ongeluk had gehad. Dat kwam wel erg dichtbij, want voor hetzelfde geld had ik ook die bus genomen. Gelukkig hebben ze allemaal geen ernstige verwondingen. Daarna heb ik toch gewoon de bus naar Ha Giang genomen en daar heb ik naast de twee Duitse meisjes nog een Duits meisje ontmoet (ik zal haar voortaan J noemen, want ik zal waarschijnlijk nog een tijd met haar samenreizen) en een Tsjechische jongen. De busreis duurde erg lang dus we kwamen pas 's avonds aan in Ha Giang. Gelukkig had ik als enige toerist bij de lunchplek wel een lekker maaltijdje gegeten voor nog geen €1 door wat aan te wijzen, want niemand sprak Engels. Die Tsjechische jongen, J en ik wilden graag de bergen in, maar de beste manier om dat te doen is op de motor en J en ik hadden nog nooit motor gereden. Er was ook de optie om een soort tour te doen, maar dat was veel duurder. Uiteindelijk hebben we die avond de motor even uitgeprobeerd en besloten dat we het wel alleen konden doen. De motors zijn eigenlijk meer krachtigere scooters waarbij je moet schakelen, want ze waren niet groter of zwaarder dan een scooter, dat scheelde.

Met allerlei tips en een uitgestippelde route zijn we de volgende dag op pad gegaan. De Tsjechische jongen ging ook met ons mee, maar deed meer z'n eigen ding en zagen we dan weer bij het hostel of de homestay waar we de nacht doorbrachten. J en ik bleven wel continu samen wat gezelliger, maar natuurlijk ook veiliger was. Er is een bekende loop die je in vier dagen kan rijden, dus dat hebben we gedaan. De eerste dag hadden we echt fantastisch weer met brandende zon, maar de dagen daarna hadden we helaas erg veel regen. Achteraf zag ik dat er een nieuwsartikel op NOS stond dat dit de heftigste regenval was in Noord-Vietnam in tien jaar. Nou dat hebben we gemerkt. We hadden wel simpele regenpakken gekocht en plastic zakjes om om onze schoenen te binden en als het echt te hard regende gingen we schuilen. Zo was het over het algemeen nog goed te doen en bijna alle wegen waren ook in goede staat gelukkig.

Ik kan echt niet goed beschrijven wat voor mooie dingen we allemaal gezien hebben, maar ik zal m'n best doen en hoop dat de foto's het een beetje recht doen. Om te beginnen waren hier nog heel veel rijstvelden die nog niet geoogst waren, dus dat zorgde voor vrolijk gekleurde velden. Daarnaast reden we echt door de bergen, dus soms klommen we heel hoog en kon je zo het dal in kijken. De regen was vervelend, maar zorgde ook voor spectaculaire beelden met wolken tussen de bergen die continu bewogen. We zijn ook langs/door heel veel dorpjes gereden en merkte dat hoe verder weg we van Ha Giang waren, hoe vriendelijker de mensen. Het is sowieso een nog niet erg toeristische plek en dat zag je ook op de weg, waar 95% van de andere mensen locals waren. Regelmatig zwaaiden tegenliggers naar ons en riepen "Hello!", wat wij natuurlijk enthousiast beantwoorden. Ook in de dorpjes konden we de kinderen altijd erg blij maken door naar ze te zwaaien. Het was verder wel erg bizar om daar te rijden, want zoals ik in Sapa ook al had gemerkt, hebben die mensen bijna niks. De huizen zijn erg kaal en hoewel we veel kinderen naar school zagen gaan, hebben we ook best veel kinderen gezien die moesten werken. We zagen zelfs een jongetje van een jaar of twee met een mand op z'n rug! Op dat soort momenten besef je echt hoe goed wij het hebben in Europa.

Op de derde dag moesten we een route nemen waar veel stukken slechte weg waren. Dit was wel even spannend, maar het is allemaal goed gegaan en nu kunnen we ons wel bijna professionele motorbikers noemen. Bij een kruising was er op een gegeven moment wat verwarring, want een van de wegen was geblokkeerd door een rivier vanwege de regen. Wij moesten echter de andere weg hebben, maar of daar ook iets mee aan de hand was, was niet duidelijk. We hebben het toch maar geprobeerd en er bleek gelukkig geen enkel probleem te zijn. De volgende dag hadden we echter wel een probleem, want dat was onze laatste dag en we wilden terug naar Ha Giang. Vanuit het dorpje waar we toen waren, waren er drie wegen naar Ha Giang. Één van die wegen was de weg die geblokkeerd was door de rivier en van de andere korte weg zei men ook dat die geblokkeerd was. Toen bleef er nog maar één weg over en dat was een heel stuk terugrijden en in totaal 150 km in plaats van 70 of 90 km. Het meeste wat J en ik ooit op één dag gereden hadden was 100 km, dus het was wel even spannend of we dit dan zouden halen. We zijn om 7 uur 's ochtends gaan rijden, zodat we zeker genoeg tijd hadden. Al snel bleek dat we nu veel sneller reden dan de vorige dagen omdat we sowieso meer ervaring hadden en nu nauwelijks meer stopten om foto's te maken. Toen hadden we zelfs nog tijd over en zijn we nog naar de Lung Khuy cave gegaan. Hiervoor moesten we eerst enorm veel trappen op. Dat compenseerde de vier dagen alleen maar op de motor zitten weer een beetje. Het was een grote en indrukwekkende grot, met super veel stalactieten en stalagmieten. Op sommige plekken liep het pad zelfs onder de stalactieten door en moest je bukken om erlangs te komen.

Daarna zijn we snel teruggereden naar het hostel in Ha Giang, waar we om 17.15 uur waren. Toen hadden we nog genoeg tijd om even om te kleden en wat te eten voor we om 19.30 werden opgehaald om met de nachtbus terug te gaan naar Hanoi. Vanuit Hanoi zijn we gelijk door gegaan met de bus, boot en weer bus naar Cat Ba island. Dit was nog even gedoe, want we dachten dat we een combinatieticket hadden gekocht, maar we werden gewoon langs de weg de bus uitgezet. Vervolgens moesten we een taxi nemen naar de ferry die we natuurlijk net gemist hadden en daarom bijna drie uur moesten wachten. Maar uiteindelijk zijn we hier aangekomen. Cat Ba island is het grootste eiland in de Cat Ba Archipelago, die net iets zuidelijker ligt dan Halong Bay, maar vanuit daar kun je ook tours doen door de minder toeristische plekken van Halong bay en Lan Ha bay (dit is eigenlijk hetzelfde als Halong bay, maar dan rondom Cat Ba island). We wilden eigenlijk eerst nog een rustdagje op het strand inbouwen, maar het weer lijkt na morgen weer slechter te worden dus we hebben besloten toch maar direct zo'n tour te doen en daarna zien we wel wat we nog gaan doen.