De feestdagen vieren in Myanmar

Iedereen een gelukkig nieuwjaar gewenst! Het was niet de eerste keer dat ik de feestdagen niet thuis vierde, maar het blijft toch een aparte ervaring. Hoe wij het vierden zal ik zo meer over vertellen.

De vlucht naar Yangon verliep soepel en we kwamen rond 12 uur lokale tijd aan. Myanmar is één van de gekke landen waar ze een tijdsverschil van een halfuur hebben dus het is hier vijf en een half uur later dan in Nederland. Vanaf het vliegveld besloten we een bus naar het centrum te nemen, wat wel €0,12 kostte. Wij hadden echter alleen groot geld en je moest het geld gewoon in een box gooien dus toen besloot een local voor ons te betalen. Dit gaf gelijk een goed beeld van de mentaliteit in Myanmar, want iedereen is hier super vriendelijk. Waarschijnlijk heeft dit er mee te maken dat ze (nog) weinig toeristen ontvangen. Op straat in Yangon zagen we ook echt nauwelijks toeristen. Nadat we onze spullen gedropt hadden, zijn we direct naar de Shwedagon pagode gegaan, de grootste van Myanmar, en zelfs hier waren bijna geen toeristen. Die was erg mooi om te zien en we hebben ook nog aan ons karma gewerkt door water over onze geboorte buddha te gooien. Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, want we hadden de nacht ervoor toch wel kort geslapen omdat we om 7 uur 's ochtends de trein naar het vliegveld moesten hebben.

De volgende dag hebben we de circle train een stukje genomen. Hier moesten we wel wat geduld voor hebben, want we hebben meer dan een uur op de trein moeten wachten. Ik had gedacht dat je vanuit de trein leuke uitzichten op de stad zou hebben, maar dat viel helaas een beetje tegen. We zijn na een stuk of 10 haltes dus maar uitgestapt en hebben daar rondgelopen over een markt, genoten van loempia's en samosa's en langs een groot meer gelopen dat ineens middenin de stad lag. Daarna hebben we de bus terug naar het centrum genomen en daar nog wat parlementaire gebouwen gezien en het independence monument. Vanaf een steiger hebben we de zonsondergang over de rivier gezien met een hoop lawaai op de achtergrond van kleine bootjes die als ferry naar de overkant van de rivier dienden. Vervolgens hebben we lekker gegeten op een night market direct langs de weg waar ze onder andere yoghurt met een soort stroop hadden. Ik mis yoghurt erg, dus daar heb ik ontzettend van genoten.

De volgende ochtend namen we de bus naar Taungoo. Het was allemaal erg onduidelijk bij het busstation dus we hadden helaas net een bus gemist. Uiteindelijk kwamen we rond 3 uur aan in Taungoo. We waren er achter gekomen dat we een kamer geboekt hadden bij een guesthouse dat alleen voor Birmezen is. Hotels en dergelijke moeten namelijk een licentie hebben om buitenlanders te mogen laten overnachten. Toen moesten we dus een ander hotel vinden, maar we hadden geen internet. We zijn langs twee hotels gegaan die allebei geen kamer vrij hadden. Bij de tweede konden we gelukkig gebruik maken van wifi en een kamer boeken, maar dat hotel lag wel aan de andere kant van de stad. Enigszins gedoe dus om er te komen, maar uiteindelijk is het gelukt. Daarna zijn we nog een beetje door het stadje gaan lopen en hebben we nog een pagode bezocht, maar verder was er weinig aan. We hebben toen waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, want ik voelde me even niet lekker en Matthijs werd ziek.

Dit ging helaas de volgende dag nog steeds niet beter dus hij heeft de hele dag op bed gelegen. Ik heb ondertussen simkaartjes geregeld zodat we met elkaar konden communiceren en ben vervolgens door de omliggende dorpjes gaan fietsen. Heel veel mensen zwaaiden weer enthousiast. Soms staren ze me eerst aan, maar als ik dan lach en zwaai verschijnt er vaak ook een grote lach op hun gezicht. Dat blijf ik één van de leukste dingen vinden.

De dag daarna voelde Matthijs zich gelukkig iets beter en hebben we een motor gehuurd om naar een uitzichtpunt op een berg in de buurt te gaan. Dit was eerst een stuk rijden door dorpjes en daarna over bochtige bergweggetjes. Onderweg kwamen we de politie nog tegen en ik was even bang dat ze naar ons rijbewijs zouden vragen en een boete zouden geven, maar in plaats daarvan waren ze ontzettend vriendelijk en wezen ons de weg. Op de bergweggetjes kregen we steeds mooiere uitzichten te zien. Bij de berg waar we naartoe wilden was het ontzettend druk. Ook al is het grootste gedeelte van de mensen hier buddhistisch, hebben ze toch een kerstvakantie en alle locals waren van ver gekomen om deze berg met een kerkje op de top te bezoeken. Onderweg naar de berg moesten we al een paar keer met local toeristen op de foto en nadat één iemand het bovenop de berg gevraagd had, was het hek van de dam en zijn we minstens een kwartier met allemaal verschillende locals op de foto gegaan. Meestal zijn locals erg terughoudend, maar op dit soort momenten hebben ze geen enkele schaamte en pakken ze gewoon onze armen of handen. Gelukkig hield het na een tijdje vanzelf op en zo bleef het leuk om te doen. Vanaf de top van de berg hadden we een fantastisch uitzicht op de omliggende bergen aan alle kanten. Eenmaal terug hebben we in het hotel genoten van een simpele maar lekkere maaltijd. Die nacht namen we de nachtbus naar Kalaw. De bus was best wel te laat en daar maakten we ons een beetje zorgen over. De receptioniste bracht ons toen thee en een bordje met Shwe kyi, een birmees toetje wat lijkt op een soort griesmeelcake, echt super lekker!

De bus was een enorme tegenvaller, want het was een gewone bus waarvan de stoelen maar weinig achterover konden en die niet bepaald comfortabel was. Matthijs kon niet eens naar achter met z'n stoel, omdat de vrouw achter hem een baby op schoot had. We hebben dus niet erg veel geslapen. Vervolgens kwamen we om 4 uur 's nachts aan in Kalaw, waar het maar 10 graden was. We zouden die dag gelijk beginnen met de trekking van Kalaw naar Inle Lake dus we hadden geen hotel geboekt. Met die kou konden we echter niet buiten blijven dus we probeerden alsnog ergens een bed te regelen, maar de meeste hotels waren erg strikt dat we voor drie uurtjes ook de volle prijs moesten betalen en we mochten ook niet met z'n tweetjes één single bed delen. Uiteindelijk hadden we een hotel gevonden met wat banken in de lobby. De receptionist lag op een bedje te slapen in de lobby en reageerde niet op ons gepraat. Toen zijn we daar maar op de bank gaan liggen. Verrassend genoeg stuurden ze ons niet weg toen ze wakker werden, maar gaven ze ons zelfs een deken, echt heel lief! We hebben daar nog iets van twee uur een beetje gedommeld, maar echt slapen kun je het niet noemen.

Ondanks de vermoeiende dag zijn we die ochtend begonnen met de driedaagse trekking van Kalaw naar Inle Lake. We hadden een gezellige groep met een Duits stel, twee Australische meisjes, een Birmees en een Deense. Voor de lunch moesten we een stuk vrij steil omhoog klimmen, waarna we een prachtig uitzicht hadden. Daar hadden we ook lunch met heerlijke chapati (soort Indiase pannenkoek) met pompoenpuree en avocadosalade. Daarna liepen we door een Palau dorpje, waar ze een handig systeem hebben om de ongetrouwde vrouwen te herkennen. De getrouwde vrouwen dragen namelijk roze of rode rokken en de ongetrouwde vrouwen andere kleuren, best slim. Vervolgens was het nog een heel eind lopen, zelfs nog een stukje over de spoorrails. Toen we dachten dat we er waren, bleek dat we nog drie kwartier moesten. Dat laatste stuk was wel echt zwaar, het slaaptekort begon er toen ook in te hakken. We hebben het gelukkig gehaald en konden 's avonds genieten van een heerlijk diner. Jammer genoeg begon ik me niet lekker te voelen en kon ik geen hap door m'n keel krijgen, dus tot zover m'n tweede kerstdagmaaltijd... Na het eten hebben we nog even een kaartspelletje gedaan en daarna ben ik lekker vroeg m'n bed ingekropen.

De volgende dag voelde ik me helaas nog beroerder en had ik de hele dag last van buikpijn. Ik probeerde maar gewoon op de automatische piloot te lopen en dan ging het wel. Ik heb ook nog traditioneel medicijn geprobeerd van de gids. Dat leek enigszins te helpen, al kan het ook gewoon komen doordat ik toen al een tijdje niet gegeten had dat het weer beter ging. Die dag zijn we door dorpjes gelopen die vol lagen met chilipepers die moesten drogen. We zijn ook door de chilivelden zelf gelopen en hebben manen bamboemanden zien vlechten. Verder heb ik weinig meegekregen die dag. Gelukkig ging het die avond al iets beter en kon ik kleine beetjes eten.

De laatste dag voelde ik me weer helemaal goed en kon ik eindelijk een beetje meer genieten van de omgeving en het eten. Helaas was het laatste stuk lopen niet heel bijzonder. Alleen het uitzicht over het dorp aan het meer en het meer in de verte zelf was wel erg mooi. We zijn naar dat dorp toegelopen en hebben van daaruit de boot genomen over het meer naar Nyaung Shwe, het plaatsje net noorden van Inle lake waar alle hotels zijn. Er waren enorm veel toeristische bootjes op het meer maar ook veel vissers die bijzondere manoeuvres uithaalden om in balans te blijven en het visnet op te halen, dat was erg mooi om te zien. Na even bij te komen in het hotel hebben we de andere mensen van de trekking nog ontmoet op de night market en samen wat gedronken.

De volgende ochtend hebben we een cooking class gedaan. We hadden eerst een uitgebreide markttour en gingen vervolgens in het restaurant koken. Iedereen mocht verschillende dingen koken, wat heel leuk was, maar daardoor was het wel nogal chaotisch. Er was ook niet heel veel variatie in wat we konden maken, dus we hebben niet heel veel gerechten geleerd, maar het was nog steeds erg lekker. Daarna hebben we zelf nog een stukje gelopen langs rijstvelden en over de markt. Toen hebben we nog een uur genoten van een traditionele massage waar we wel aan toe waren na de trekking. Er was een schattig meisje van twee en een half bij de massagesalon dat erg graag selfies wilde maken. Ze was er ook verbazingwekkend goed in en deed ook al duckface en het peace-teken. Best ernstig eigenlijk, maar dat gebeurt bij ons natuurlijk ook wel een beetje, kinderen kopiëren gewoon. We waren eerst van plan om twee dagen bij Inle Lake te blijven, maar omdat we al een boottochtje hadden gedaan met de trekking leek het ons niet nodig om nog een hele dag een boottour te doen. We hebben deze keer een VIP nachtbus naar Mandalay genomen. De VIP bus was zeker een hele vooruitgang op de normale bus, hier konden we tenminste enigszins slapen. We kwamen echter weer om 4 uur 's nachts aan. Ik weet niet wat het is met bussen en treinen in Myanmar, maar ze kunnen niet op normale tijdstippen rijden blijkbaar. Gelukkig konden we deze keer direct de kamer van ons hotel in en zo nog een paar uurtjes slapen.

Omdat de weersvoorspelling heel goed was voor deze dag en minder voor de dag erna besloten we toch maar gelijk wat meer te doen. We hebben een motor gehuurd en zijn naar omliggende dorpjes Amarapura, Sagaing en Inwa gegaan. In Amarapura zijn we naar U Bein bridge gegaan, de oudste en langste brug gemaakt van teakwood. Daarna zijn we doorgereden naar Sagaing wat een paar decennia de hoofdstad is geweest. We kwamen aangereden over een grote brug en zagen allemaal pagodes tussen de bomen op heuvelruggen liggen, wat een spectaculair gezicht was. We zijn naar één van die pagodes bovenop zo'n heuvel geklommen, vanwaar we ook erg mooi uitzicht hadden. Als laatste zijn we naar Inwa gereden dat na Sagaing de hoofdstad was. Hier waren nog wat ruïnes van tempels. Ook staat de oude stadsmuur er nog en verbazingwekkend genoeg zijn er binnenin gewoon dorpjes en hele bananenplantages. Ondertussen was het al best laat en zijn we snel over de snelweg teruggereden. We hadden op straat heerlijke chapati's en curry's gevonden die we in het hotel opgegeten hebben.

Op oudjaarsdag zijn we nog met de boot naar het dorpje Mingun gegaan, maar dit viel erg tegen. Er waren ook wel wat mooie oude tempels, maar het was super toeristisch. Volgens de lonely planet was de boottocht erheen ook heel mooi, maar de omgeving vond ik eigenlijk niet erg bijzonder. 's Middags hebben we nog een beetje rondgefietst,was opgehaald en geprobeerd een trein of bus naar Hsipaw te boeken. De trein ging echter alleen om 4 uur 's ochtends en we konden geen enkel busstation vinden. Gelukkig konden ze dit bij het hotel voor ons boeken. Daarna hebben we tot middernacht in onze hotelkamer gerelaxt. Vlak voor middernacht zijn we het dak van ons hotel opgegaan en vandaar hadden we prachtig uitzicht op het vuurwerk dat op meerdere plekken afgestoken werd. Opvallend genoeg was dat na een halfuurtje wel ongeveer afgelopen en werd het stil, zodat we lekker konden slapen. Al met al geen super spectaculaire oud & nieuw viering dus maar toch wel gezellig en ik was al blij dat er vuurwerk was.

Op nieuwjaarsochtend namen we een shared taxi naar Hsipaw, maar dit ging niet helemaal zoals gepland. Hierover meer in m'n volgende blog!