Enigszins van de gebaande paden

Ook Vietnam kan ik nu van m'n lijstje afstrepen. Er valt natuurlijk altijd meer te zien, maar ik kan zeggen dat ik de belangrijkste dingen in heel Vietnam wel gehad heb. Eerst ben ik van Hanoi naar het noorden gegaan, om vervolgens helemaal naar het zuiden af te dalen, zelfs nog ten zuiden van Ho Chi Minh City naar de Mekong Delta en naar het eiland Phu Quoc. Dit land is echt zo indrukwekkend en heeft alles van strand tot prachtige berggebieden, grotten, jungle, noem het maar op. Ik ben heel blij dat ik voor het drie maanden visum gegaan ben in plaats van één maand, want ook al ben ik hier uiteindelijk ruim vijf weken, die ene extra week was het zeker waard.

Ik was m'n laatste blog geëindigd in Dalat, een schattig plaatsje in de bergen met veel Franse invloeden. Doordat het in de bergen lag was het ook een stuk kouder en dat hebben we gemerkt. Ik heb werkelijk vijf lagen kleding aangehad daar. De eerste dag hebben we gelijk een motor gehuurd en zijn we langs de wezel koffieplantage gegaan, waar wezels de koffiebonen eten en weer uitpoepen, langs een zijdefabriek en langs twee watervallen. Helaas hadden we wel weer wat regen en ook nog wat spannende stukken op kleine weggetjes die heel modderig waren. Één stuk was zelfs zo erg dat we maar omgereden zijn.

De tweede dag in Dalat was echter nog een stuk spannender, want toen zijn we gaan canyonen. Canyonen is dé activiteit in Dalat. Ik had al eens eerder in Frankrijk gecanyoned maar dit was heel anders dus dat was leuk. In Frankrijk was het voornamelijk door de rivier lopen en over en onder rotsen door. Hier hadden we een paar hoogtepunten met daartussen lopen in de jungle en af en toe de rivier kruisen. Die hoogtepunten waren bijna allemaal letterlijk hoogtepunten, want we gingen eerst twee keer abseilen, vervolgens hadden we een waterslide en een klifsprong en als laatste nog abseilen door een waterval, oftewel de "washing machine". Van tevoren konden we eerst het abseilen oefenen op een heuveltje en toen was het tijd voor het echte werk. Je zat goed vast bij het abseilen en naast dat je jezelf zekerde, werd je nog een keer extra gezekerd dus het voelde allemaal heel veilig en was eigenlijk een stuk minder eng dan ik dacht. Daarna hadden we de waterslide. Hierbij gingen we een keer gewoon met onze benen naar voren liggend de rots afglijden en één keer achterstevoren met ons hoofd eerst. We hadden wel een wetsuit, een helm, een zwemvest en een zeiltje onder onze billen als bescherming aan, maar het voelde nog steeds wel heftig. Toen was het tijd voor de klifsprong, waarbij je kon kiezen om van 11 meter of 7 meter te springen. Bij die van 7 meter moest je eerst een stukje naar beneden klimmen en dan kon je gewoon naar voren stappen, maar bij die van 11 meter moest je echt een klein aanloopje nemen. Ik twijfelde een beetje en zag iedereen van m'n groepje, inclusief drie mannen, naar beneden klimmen om voor de 7 meter sprong te gaan. Toen dacht ik, ik ga er gewoon voor en ben (met veel gegil) 11 meter naar beneden gesprongen. Dit gaf echt een enorme adrenaline kick en ik stond een tijdje later nog te trillen, maar dit was zeker één van de gaafste dingen die ik gedaan heb. Als laatste hadden we de "washing machine", waarbij je eerst een stukje moest abseilen en je daarna gewoon door de waterval moest laten zakken. Als je eenmaal in het water lag werd je vanzelf meegesleurd door de stroom totdat je aan je zwemvest gegrepen werd door één van de gidsen. Dit was ook wel een heftige, omdat je compleet gedesoriënteerd bent in het water. Al met al was het een ontzettend geslaagde ervaring!

Nadat we eerst even lekker warm gedoucht hadden (want het was maar 19 graden en ondanks de wetsuit kreeg je het wel koud als je stilstond) en even bijgekomen waren, zijn we weer op pad gegaan. Om te beginnen zijn we naar crazy house gegaan. Dit is een sprookjesachtig complex wat een beetje doet denken aan Gaudi. Huisjes die lijken alsof ze in een oude boom gemaakt zijn en kleine bruggetjes tussen de complexen. Je zult echt plaatjes moeten zien om te weten wat ik bedoel, want het is onbeschrijfelijk. We waren daar rond zonsondergang dus de schemering gaf nog een extra mysterieus effect. Om hier nog verder op door te gaan, zijn we na het eten naar de Maze bar gegaan. De Maze bar heeft vier verdiepingen en achterin het pand is er letterlijk een soort maze, met meerdere trappetjes om van de ene naar de andere verdieping te komen en allemaal kleine hoekjes en gangetjes, ook een beetje in dezelfde stijl als het crazy house. Daar hebben we een fles rode (en koude) Dalat wijn gedeeld, want als je in Dalat bent moet je toch Dalat wijn drinken.

De volgende ochtend zijn we op avontuur gegaan, want we zijn naar een erg niet toeristisch dorpje gegaan, namelijk Phan Rang-Thap Cham. Ik had ergens gelezen dat ze daar ook aantal Champa torens, zoals de tempelruïnes in My Son, hadden die nog in goede staat verkeren. Naar een niet toeristische plaats gaan is echter moeilijker dan je denkt met het openbaar vervoer Daar komen ging nog redelijk makkelijk, want we konden vanuit Dalat een bus nemen naar Phan Rang. Daar wilden we direct een bus boeken voor later die dag naar Mui Ne, maar dat bleek niet mogelijk. Toen zijn we naar het treinstation in Thap Cham gegaan, het naburige dorpje waar de Champa torens zich bevonden. Ook vanuit daar bleek geen trein naar Mui Ne te gaan of iets daar in de buurt. Gelukkig konden we wel onze backpacks daar even achterlaten, terwijl we de Champa torens bezochten. De torens waren inderdaad heel mooi, maar met een kwartiertje heb je ze wel gezien, want het waren er maar drie. Het lag wel mooi boven op een heuvel dus je had mooi uitzicht en daar hebben we tijdens een picknick nog even van genoten. Er was op een gegeven moment ook een groepje jonge Vietnamese meisjes dat selfies aan het maken was en daar moesten wij natuurlijk ook mee op de foto. Nadat zij wat selfies met ons hadden genomen, besloten wij er ook een paar met hen te maken wat hilarische foto's opleverde. Nadat we weer terug waren bij het treinstation hadden we twee motorrijders geregeld, die ons naar het busstation zouden brengen waar de bus naar Mui Ne ging. Daar bleek echter ook geen bus te gaan of pas om 9 uur 's avonds en uiteindelijk werden we ergens langs de snelweg gedropt om op die bus te wachten. Na wat mislukte liftpogingen (ik denk dat ze dat principe hier niet kennen), kwam er al snel een local bus aan die naar Phan Thiet ging, een dorpje vlakbij Mui Ne en waar je eigenlijk beter kan verblijven dan in Mui Ne zelf kwamen we achter. De bus was erg vol en een paar locals wilden al voor ons opstaan, maar dat wilden we niet dus toen zijn we op de grond gaan zitten. Het was een lange rit, want we zijn heel vaak gestopt om mensen of dozen op te pikken of af te zetten. Gelukkig kwamen er vrij snel wat plekken vrij om te zitten. Al met al was dit een erg interessante dag, maar daarna ben je dan wel blij dat je weer naar wat toeristischere plekken gaat, waar het allemaal wat makkelijker is.

We hebben in Phan Thiet overnacht en de volgende dag een motor gehuurd om naar Mui Ne te gaan. Mui Ne is een strandplaats, vooral bekend om wind- en kitesurfen, maar nog meer om de duinen. Er zijn witte duinen (die zijn eigenlijk nog een stuk ten noorden van Mui Ne) en rode duinen. Hierbij moet je niet denken aan Nederlandse duinen, maar echt aan saharaduinen. Als eerste hebben we een duik in de zee genomen, eindelijk met lekker weer, en zijn we naar de fairy springs gegaan. Bij de fairy springs loop je een heel stuk door een enkel diep stroompje en kom je op een gegeven moment langs prachtige witte en rode heuvels. Het gekke was dat er echt heel erg scheidingen waren tussen het rode en witte, wat voor interessante beelden zorgde. Daarna zijn we eerst naar de witte duinen gereden, omdat die nog een stuk verder waren. Dit ging allemaal soepel tot we werden aangehouden door de politie. We hadden geen internationaal rijbewijs en moesten daarom een boete betalen. Eerst zeiden ze dat de boete zo'n €40 was. Dat vonden we erg veel dus we hebben een tijdje daar rondgehangen en erg sip gekeken. We dachten nog even over gewoon wegrijden, want dit geld leek allemaal gewoon in hun eigen zakken te gaan, maar we zagen ook hoe ze een toerist achtervolgden op de motor toen die niet stopte. Toen besloten we toch maar te betalen en één politieman zei ineens "oké, ik zal jullie helpen, jullie moeten €20 (omgerekend) betalen". Dat hebben we toen maar gelijk gedaan, voordat ze van gedachten veranderden en toen konden we gelukkig weer verder. Het was wel even balen natuurlijk, maar we hebben ondertussen al zo vaak motor gereden zonder een boete te krijgen dat deze ene boete voor het geheel best meeviel. De witte duinen waren erg mooi en gaven inderdaad een woestijngevoel. Vervolgens zijn we naar de rode duinen gereden waar de zon net begon onder te gaan. Het waaide alleen heel hard en ik kan je vertellen dat zand dat meegenomen wordt door de wind echt enorm veel pijn doet op je huid. Ondanks de boete hebben we toch erg genoten van de dag.

De ochtend daarna wilden we door reizen naar Ho Chi Minh City. We hadden de avond ervoor gebeld en geprobeerd tickets te reserveren, maar dat was niet nodig, we konden gewoon naar het busstation gaan. Dit bleek echter niet waar te zijn, want toen we daar aankwamen was de bus vol en terwijl we daar stonden verkochten ze ook de laatste plaatsen voor de volgende bus nota bene. We hadden al eerder mensen in het gangpad zien liggen in de bussen die we namen, dus wij besloten dat ook maar te doen en dat lag eigenlijk best prima, al was het een beetje hard. Zo waren we alsnog al rond 12 uur in Ho Chi Minh City. Daar hebben we eerst wat rondgelopen en onder andere de kathedraal en het postkantoor, dat door Gustave Eiffel ontworpen is, gezien. Vervolgens zijn we naar het war remnants museum gegaan, waar het hele verhaal van de oorlog met Amerika wordt uitgelegd en geïllustreerd. Dat was erg indrukwekkend en best heftig. Om bij het thema van de oorlog te blijven zijn we de volgende dag naar de Cu Chi tunnels gegaan. Daarvoor hadden we echter eerst een uitstapje naar de Cao Dai tempel. Cao Dai is een religie die alleen daar wordt beoefend en is een combinatie van buddhisme, confucianisme en taoïsme. De tempel leek meer op een kerk, maar dan erg kleurrijk. De aanhangers van deze religie hebben om 00.00, 6.00, 12.00 en 18.00 uur een ceremonie die één uur duurt, dus van slapen komt niet veel. Gelukkig is alleen de ceremonie om 12.00 uur met z'n allen in de tempel en kunnen ze de andere ceremonies gewoon thuis doen. Daarna zijn we dus doorgegaan naar de Cu Chi tunnels, oftewel de tunnels waar de Viet Cong (de zuid Vietnamezen die tegen het Saigon regime waren) zich verscholen in de oorlog. We hebben geheime entrees gezien die heel smal waren, maar blijkbaar waren deze vergroot voor toeristen, want in de oorlog waren ze maar 20 bij 20 cm. Daarnaast konden we een heel aantal booby traps zien, waarbij je op allemaal manieren ijzeren pinnen in je lichaam kreeg, geen pretje dus. Aan het eind mochten we ook zelf een stukje door de tunnel lopen. Dit kon alleen gebukt en was toch een stuk claustrofobischer dan ik dacht dus na 20 meter vond ik het wel mooi geweest. Nou leefden de Viet Cong niet in de tunnels. De tunnels waren meer voor het verplaatsen tussen ondergrondse bunkers, maar het hele tunnelsysteem is wel 250 km lang en in de oorlog was er natuurlijk helemaal geen licht in de tunnels dus dat lijkt me nog steeds niet bepaald fijn. Ik ben heel blij dat ik nooit een oorlog mee heb hoeven maken.

Vervolgens was het tijd om de Mekong Delta een paar dagen te verkennen. Als eerste zijn we met een groepstour naar My Tho en Ben Tre gegaan. In My Tho hebben we een pagoda bezocht en van daaruit de boot naar Ben Tre genomen. Daar zijn we langs een "coconut candy factory" gegaan, wat meer een huisje was waar vrouwtjes kokosmelk gemengd met een soort suiker lieten uitharden tot toffees. Die kokostoffees zijn wel heel lekker dus daar hebben we een pakje van gekocht. Toen hebben we met een klein roeibootje een klein stukje over een stroompje gevaren, midden tussen de palmbomen en andere struiken. Als laatste konden we naar een lokaal "bandje" luisteren dat een paar liedjes voor ons speelde onder het genot van heerlijk vers tropisch fruit. We hadden besloten om alleen de eerste dag zo'n tour te doen en daarna zelfstandig verder te reizen, want we hadden geen zin om continu met 30 andere toeristen opgescheept te zitten. Dus terwijl de rest van de groep terugging naar Ho Chi Minh City, zijn wij achtergebleven in Ben Tre. Hier zaten we in een leuke homestay, waarvan de eigenaresse verrassend goed Engels sprak. Samen met haar hebben we 's avonds rijstpannenkoeken gebakken.

De dag daarna hebben we het eiland op de fiets verkend en kwamen nauwelijks toeristen tegen. We reden een heel stuk langs de Mekong rivier en ook deels door kleine dorpjes. Hier hebben we ook weer heerlijk fruit gekocht, vooral dragon fruit bevalt erg goed. Daarna hebben de eigenaresse van de homestay en haar vader ons achterop de motor naar de bushalte gebracht, vanwaar we met een lokale bus naar het volgende dorpje gingen, Vinh Long. De bus stopte echter op het andere eiland. Hier was onze homestay ook, maar doordat er weinig straten zijn zouden we dan heel erg om moeten rijden. In plaats daarvan hebben we de ferry naar de overkant genomen, een motortaxi naar de andere ferry en toen weer de ferry om naar An Binh island te komen. Hier hadden we een erg mooie, maar wel wat toeristischere homestay met een klein tuintje en hangmatten op het terras. Ook hier hebben we weer een ochtend de omgeving op de fiets verkend. Dit was nog mooier dan Ben Tre, want hier fietste je overal wel langs kleine uitlopers van de Mekong en er waren heel veel kleine weggetjes waar je tegenliggers maar net kon passeren.

Aan het einde van de dag zijn we doorgegaan naar Can Tho, de grootste stad in de Mekong Delta. Hier moet je een boottour doen naar de floating markets en dit kan je vanuit je hotel regelen, maar we hadden online gelezen dat je het ook prima zonder intermediair op de pier kon regelen en dat dat een stuk goedkoper was. Toen we aankwamen in Can Tho zijn we dan ook direct naar de pier gelopen, waar al snel een vrouwtje op ons afkwam en vroeg of we een boottour wilden doen. Na goed onderhandeld te hebben, was afgesproken dat we de volgende ochtend om 5 uur in ons hostel opgepikt zouden worden. Dit was ook zo, maar er was maar één mannetje met een motor en we zijn dus met z'n drieën op één motor gegaan, net als de Vietnamezen. Gelukkig was het maar een klein stukje, want het was wel een beetje spannend. We hadden ons eigen privébootje en terwijl we vaarden zagen we het langzaam licht worden. Een echte zonsopkomst hebben we helaas niet gezien, want het was erg bewolkt. We zijn eerst naar de grootste floating market, Cai Rang, gegaan. Een floating market bestaat eigenlijk gewoon uit een heleboel bootjes waar vooral fruit en groente verkocht worden. Om aan te geven wat ze verkopen had elk bootje een hoge bamboestok waaraan ze hun product(en) bonden. Het heeft veel charme zo'n floating market, maar ik kan me voorstellen dat het tegenwoordig niet meer zo praktisch is. Vervolgens zijn we doorgevaren naar de volgende floating market. Op een gegeven moment konden we echter niet verder, omdat er een elektriciteitskabel in het water lag. Toen moesten we een omweg nemen over kleine riviertjes, maar de nacht ervoor had het veel geregend waardoor het water heel hoog stond. We moesten daarom een aantal keer bukken om onder lage bruggetjes door te komen en één keer moest zelfs de motor eraf gehaald worden. Gelukkig lukte dit allemaal en kwamen we zo bij de tweede floating market, Phong Dien. Deze was heel klein en er waren bijna meer bootjes met toeristen dan marktbootjes. Op deze markt heeft ons bootvrouwtje allemaal fruit gekocht en voor ons gesneden. Hier konden we toen dus lekker genieten van mango, papaya, dragon fruit, ananas en pomelo. Op de terugweg zijn we nog een stuk over kleine riviertjes gevaren, waar de locals overal vrolijk zwaaiden.

's Middags zijn we doorgereisd naar Rach Gia, waar zelf vrij weinig was, maar de volgende ochtend namen we vanaf hier de boot naar Phu Quoc. Op Phu Quoc hebben we twee dagen even helemaal niks gedaan behalve zwemmen, op het strand liggen, lezen en eten. Daar waren we echt even aan toe. De eerste nacht sliepen we in een hostel, maar voor de tweede nacht hadden we een simpel resort geboekt, waardoor we een zwembad hadden! Hier hebben we echt enorm van genoten, want dat zand overal op het strand begint toch wel te irriteren. Dit was extra leuk omdat het die dag J's verjaardag was. We hebben 's ochtends wat verjaardagscakejes gekocht om dat te vieren. Op Phu Quoc hebben we ons dus weer even kunnen opladen om weer verder te reizen. Vanuit Phu Quoc hebben we de boot genomen naar Ha Tien en toen zijn we met de bus de grens overgegaan naar Cambodja. We moesten een heleboel keer uit- en instappen en ons paspoort afgeven voor visum en controle, maar dat ging allemaal vrij soepel gelukkig. Nu zijn we in Kampot en moeten we weer opnieuw leren "hallo" en "dankjewel" te zeggen. Ik heb heel veel zin om weer een nieuw land te ontdekken!