Regen, duiken en nog meer regen

Zoals jullie uit de titel vast al begrepen valt het nogal tegen wat betreft de zon en daarmee ook het strand. Sinds ik hier ben is het slechts twee dagen mooi weer geweest. Volgens locals heeft de lonely planet gelogen dat het nu het droge seizoen zou zijn, al is dit weer wel extreem slecht, lucky me. Gelukkig heb ik me desondanks nog wel kunnen vermaken.

Ik ben de dag na aankomst direct doorgegaan naar Moalboal. Het busstation was redelijk dichtbij, maar net wat ver om te lopen. Helaas hebben taxi's in Cebu een standaard starttarief dus dat is erg ongunstig als je maar een klein stukje moet. Daarom besloot ik de jeepney (een soort grote tuktuk die als lokale bus fungeert) te nemen. Deze zijn echter wel heel krap en met m'n grote backpack was dat wel enigszins ongemakkelijk, omdat die erg in de weg zat voor mensen die moesten uitstappen. Er zat een local tegenover me die me aansprak en vervolgens helemaal naar het busstation en de juiste bus begeleid heeft. Opvallend genoeg spreken bijna alle mensen hier behoorlijk goed Engels, dus dat is makkelijk communiceren. Daarna heb ik een bus met airconditioning en zelfs wifi naar Moalboal genomen. Daar ben ik naar Cebu Dive Centre gegaan, want daar ging ik m'n Advanced Open Water course doen. Ik was daar al in het begin van de middag en zou de volgende dag pas met de cursus beginnen dus ik dacht die middag lekker op het strand te gaan liggen. Afgezien van dat er niet heel veel strand in de buurt was, was het vooral erg winderig en begon het na een tijdje zelfs te regenen dus die plannen vielen letterlijk in het water. Toen ben ik maar vast begonnen met theorie doorlezen en heb ik wat gesocialized. Bij Cebu Dive Centre werkt een leuke groep mensen die ook vaak aan de bar hangen, waardoor je altijd wel iemand hebt om mee te praten. Verder waren er natuurlijk ook nog een hoop andere duikers dus dat was allemaal erg gezellig.

De volgende dag was het dan tijd om weer te gaan duiken, waar ik erg veel zin in had! Het was helaas best slecht weer, maar gelukkig is dat voor duiken over het algemeen geen ramp, want eenmaal onderwater is het prima te doen. Elke duik draaide om een bepaalde oefening, maar verder ook gewoon om lekker duiken en genieten. De eerste duik ging om "peak performance buoyancy". Je moet dan proberen het juiste gewicht te vinden dat je nodig hebt om een neutraal drijfvermogen te creëren. Door de wetsuit en de lucht in je tank kom je zonder gewichten namelijk niet onderwater, maar tegelijkertijd wil je ook niet blijven zinken dus teveel is ook niet goed. Eenmaal onderwater moet je op een gegeven moment weer lucht in je vest blazen om niet verder te zinken, maar dit is minimaal. In het begin had ik even moeite om het juiste drijfvermogen te creëren, want dit hangt bijvoorbeeld ook af van de hoeveelheid lucht in je longen en daarmee van hoeveel je (onbewust) paniekt. Het was weer even inkomen dus, maar daarna ging het erg goed. Ik heb gelijk een zeeschildpad gezien en hele scholen sardientjes, echt prachtig. De tweede duik draaide om navigatie. Ik moest met behulp van een kompas een keer heen en weer zwemmen en een keer in een vierkantje zwemmen. Wat anders was in dit duikgebied dan in de andere gebieden waar ik gedoken heb, was dat hier een muur was die we volgden. Die muur loopt tot iets van 40 tot 60 meter diep en ik zag op 20 meter dus geen bodem. Bij het navigeren moest ik wegzwemmen van de muur en dan zwom ik ook gewoon het blauw in en zag niks meer, dat was heel bizar.

De dag daarna moest ik nog drie duiken doen om m'n Advanced Open Water te halen. Verplichte onderdelen hiervoor zijn navigatie en diep, de andere drie mocht ik zelf kiezen. Navigatie had ik al gedaan dus vandaag was het tijd voor diep. Met Open Water mag je namelijk tot 18 meter over het algemeen (ik had het via een andere organisatie gedaan en mocht al tot 20 meter om de een of andere reden) en met Advanced Open Water mag je tot 30 meter. Dit is wel echt de limiet tenzij je ander equipment gebruikt, want anders heb je gelijk je decompressielimiet bereikt. Het decompressielimiet gaat er om dat je meer stikstof opneemt onder hogere druk, dus wanneer je dieper bent. Die stikstof kan je lichaam wel weer kwijtraken, maar dit kost wat tijd en als je te diep gaat of te snel opstijgt dan kunnen er stikstofbelletjes in je weefsels gaan zitten of zelfs in je bloed, wat erg gevaarlijk is. Hoe dieper je gaat, hoe minder lang je er kan blijven. Ik ben tot 28 meter gegaan en gek genoeg merk je nauwelijks dat je dieper gaat. Je moet alleen wel heel goed op je decompressietijd letten en op je luchtvoorraad, want die gaat er ook ineens een stuk sneller doorheen. Het werd niet heel veel donkerder, maar op die diepte verdwijnt wel al het rood en oranje dus er was erg veel bruin. De tweede duik was oorspronkelijk een drift duik. Dat houdt in dat je je door de stroming mee laat voeren. Er was echter niet erg veel stroming en ik had voor die duik een soort gopro geleend van een Duitse vrouw die bij mij in de dorm zat. Daar heb ik wat video's en foto's meegemaakt dus uiteindelijk kon ik deze duik als "underwater imaging" laten tellen. De laatste duik was best spannend, want dit was een nachtduik. Je gaat dan in het donker duiken met een zaklamp. Ik dacht dat het een beetje eng zou zijn, maar dat viel reuze mee. Het is ook wel rustgevend dat je alleen naar het licht kijkt. We deden deze duik op dezelfde plek als de allereerste duik, maar zo 's avonds was het heel anders. Er waren nu ineens overal zee-egels en ik heb ook een grote krab gezien met een schild vol koraal, wat garnalen en veel schorpioenvissen. Het was dus een hele beleving.

Met deze duiken en de vragen die ik had beantwoord had ik dan m'n Advanced Open Water gehaald. Vijf duiken in Moalboal vond ik wel genoeg dus het was tijd om verder te gaan. Ik ben heel vroeg opgestaan om naar Oslob te gaan waar je met whale sharks kan zwemmen. Dit is een erg toeristische attractie en ook wel een beetje controversieel want vissers voeren de whale sharks. Daardoor blijven ze op die plek in plaats van verder te trekken zoals ze normaal doen. Daarentegen is het vrij lastig om ze in het wild te zien dus is dit wel een unieke kans. Ik besloot er daarom toch maar voor te gaan. Er was van tevoren wel een hele briefing dat je op minstens 4 meter afstand moest blijven. In de praktijk is dit onmogelijk, want die beesten zwemmen gewoon op je af, maar de gidsen deden wel hun best door continu mensen terug te roepen als ze te dichtbij kwamen. Het zwemmen was maar een halfuurtje maar ik kon ze wel goed zien. Het zijn echt enorme dieren, heel indrukwekkend. Vervolgens ben ik met de bus, ferry en jeepney doorgereisd naar Dumaguete. Daar heb ik een tijd in de McDonalds geschuild, omdat het al regende sinds ik op de boot zat bij de whale sharks en omdat ik wifi nodig had. Ik wilde namelijk de volgende dag duiken bij Apo Island, maar de duikschool waar ik dat eigenlijk wilde doen, zou precies díe dag niet naar Apo Island gaan en ik had nog geen andere duikschool gevonden. Uiteindelijk kon ik bij Fun & Sun wel de volgende dag naar Apo Island en dat was ongeveer dezelfde prijs. Zij hebben hun eigen resort, maar adverteerden wel met een budget dorm. Toen ik daar aankwam leek deze echter vol of misschien zelfs nog niet eens af, dus toen kreeg ik een gratis upgrade naar een luxe double room. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Hier hadden ze tot nu toe de als enige een warme douche! Blijkbaar vinden ze hier in de Filipijnen een warme douche niet erg belangrijk of alleen voor de luxe hotels, erg balen, zeker met de regenachtige dagen.

De volgende ochtend leek het zowaar best mooi weer te worden. Toen we op de boot zaten begon het echter weer te regenen. We hebben drie duiken gedaan en zowel tijdens de duiken als tussendoor op de boot was het erg koud, ondanks de wetsuit. Maar het was desondanks helemaal waard, want ik heb nog nooit zoiets prachtigs gezien! Er was zoveel koraal overal, een heleboel kleuren en bijna alles levend. Daarnaast heb ik twee verschillende soorten zeeschildpadden gezien, de green turtle en de hawkbill turtle, een hoop clownvissen die in en uit hun anemonen zwommen, zeekomkommers en nog een hoop andere vissen natuurlijk. Apo Island is vulkanisch gebied en tijdens de laatste duik doken we door een gebied waar allemaal belletjes uit het zand omhoog komen, heel bijzonder om tussen te zwemmen. Kortom, ik heb weer erg genoten! Na het duiken nam de duikinstructeur die ons begeleid had, mee achterop de motor naar Dumaguete. We reden zonder helm, want volgens hem worden mensen met een helm altijd door de politie aangehouden, omdat de meeste criminaliteit wordt veroorzaakt door mensen op motors. Blijkbaar geldt dit alleen rondom Dumaguete en inderdaad was er bijna niemand met een helm te zien. Hij heeft me ook een echte Filipijnse delicatesse laten proeven, namelijk balot, het embryo-ei. Dit is dus echt een gekookt ei met een klein embryo erin. Je moet eerst het sap aan de bovenkant drinken en daarna een grote hap nemen van eigeel en embryo. Ik dacht van tevoren dat ik het weer uit zou spugen, maar het viel me mee. Ik ga het zeker niet nog een keer eten, maar het was te doen. Het sap was heel vies, maar het embryo was eigenlijk alleen slijmerig. Ik ervaar wel echt alle culturele aspecten zo. Dumaguete zelf was verder niet zo heel interessant, vooral erg druk.

Ik heb best een ambitieus schema gemaakt, omdat ik maar weinig tijd in de Filipijnen heb. Daarom ben ik de dag na het duiken bij Apo Island alweer doorgereisd naar Siquijor, een eilandje in de buurt. Hier heb ik voor twee dagen een motor gehuurd, want dat is de beste manier om het eiland te verkennen. Het was deze twee dagen eíndelijk mooi weer dus ik heb lekker op verschillende strandjes gelegen en in een prachtig heldere zee gezwommen. Verder heb ik nog wat watervallen bezocht en kleine bergweggetjes genomen. Bijna elk eiland heeft namelijk een grote "snelweg" langs de buitenrand en daar bevinden zich alle stadjes ook en het binnenland bestaat meer uit bergen en jungle, waar af en toe kleine dorpjes te vinden zijn. Juist deze binnenweggetjes vond ik leuk om te nemen om iets meer van het Filipijnse leven te zien en daarnaast had ik een paar prachtige uitzichtpunten. Ik had bij één zo'n bergweggetje ook een beetje een probleem, want op m'n kaart stond dat er een weggetje was van de ene kant naar de andere kant van de hoofdweg. Het eerste stuk was dat ook zeker zo, maar daarna veranderde de weg in een heel smal stenen paadje. Dit is wel vaker een klein stukje zo dus ik besloot er toch in te gaan. Na een tijdje had ik hier echter veel spijt van, want het werd steeds erger, ook met modderige stukken. Ik kon op dat moment alleen niet meer terug, omdat ik dan tegen de heuvel op over die
slechte pad moest en dat leek me nog enger. Ik heb het uiteindelijk overleefd zonder te vallen, maar het was een heel avontuur.

De tweede dag pakte ik 's avonds alweer de ferry naar Bohol, een ander eiland. Op het moment dat ik wegging begon het precies te regenen dus dat was goede timing. Voor de ferry was de goedkoopste klasse al uitverkocht, maar achteraf gezien vond ik dat niet heel erg, want nu had ik een bed en kon ik lekker vast wat slapen. Op de ferry heb ik ook nog een Filipijnse vriendin gemaakt. Ze begon namelijk met me te praten en vervolgens heeft ze wel vijf keer gezegd dat ik haar altijd mag bellen als er iets is, erg lief. Uiteindelijk kwam ik rond half 11 's avonds aan en ik had een hostel in de buurt van de haven geboekt, dus daar was ik gelukkig snel. Ik kreeg daar nog een gratis upgrade naar een kamer met airconditioning in plaats van een ventilator, omdat ik anders in een kamer met alleen maar jongens zou liggen. Niet dat ik dat erg zou vinden, maar tegen een gratis upgrade zeg ik geen nee natuurlijk.

Wat ik hier op Bohol ga doen horen jullie volgende keer, want dit verhaal is al wel weer lang genoeg. Hopelijk zet het mooie weer nog wat door voor m'n laatste weekjes.